Rosas

In 1983 brak Anne Teresa De Keersmaeker internationaal door met Rosas danst Rosas, een voorstelling die ondertussen een ijkpunt is geworden in de geschiedenis van de postmoderne dans. Rosas danst Rosas bouwt verder op het minimalisme geïnitieerd in Fase (1982): abstracte bewegingen vormen de basis van een gelaagde choreografische structuur waarin herhaling de hoofdrol speelt. De heftigheid van die bewegingen wordt gecounterd door kleine dagelijkse gebaren. Rosas danst Rosas werd in 1983 gelezen als uitgesproken vrouwelijk, een feministisch statement. Vier danseressen dansen zichzelf, opnieuw en opnieuw. De uitputting en volharding die hiermee gepaard gaan, zorgen voor een emotionele geladenheid die in scherp contrast staat met de rigoureuze structuur van de choreografie.

De repetitieve, ‘maximalistische’ muziek van Thierry De Mey en Peter Vermeersch kwam tegelijk met de choreografie tot stand. De filmversie van Rosas danst Rosas, in 1997 vastgelegd door De Mey, werd al snel even iconisch als de voorstelling. Dankzij het online participatieplatform Re:Rosas! kan iedereen de 2^de beweging - een vereenvoudigde versie van de stoelenchoreografie- aanleren. Honderden dansliefhebbers van over heel de wereld hebben op die manier hun eigen filmpje gedeeld. Sinds 1983 werd de voorstelling bijna 500 keer opgevoerd, door 28 verschillende dansers gespreid over 5 generaties. Voor deze herneming zal een volledig nieuwe cast Rosas danst Rosas dansen.