Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ondanks koude, honger en mishandeling overleeft ze die donkere maanden, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Pas op haar 16de beseft ze welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Als inspiratiebron voor Ravensbrück baseert Stefanie Claes zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven. Het podium wordt haar atelier: door te tekenen, schilderen, uit te wissen en belichten brengt ze het stille lijden van drie generaties met ambachtelijk meesterschap tot leven.